Yazar: Y.

bir hristiyanlık taşlaması, sürrealist eğlencelik, ateizm methiyesi olarak tanımlanabilecek olan 1969 yapımı la voie lactée bir bunuel filmi düşündüğünüzde aklınıza gelebilecek her şeyi içinde barındırıyor. yolda bir anda görünür olan tuhaf kılıklı insanlar, isa benzeri bir çocuk, dinle ilgili ciddi ciddi tartışan garsonlar, incil’den canlandırılan sahneler arasında zamanda yolculuklar eşliğinde iki adamın ispanya’daki santiago de compostela’ya…

buyrun bir çılgın: werner herzog. 1992 yapımı lessons of darkness ırak’ın kuveyt’i işgali sonrası ateşe verilen petrol kuyularını beyaz perdeye tüm “dünyanın sonu geldi” hissiyatı, “karanlık” gerçekliği ve “ateşli” gerçeküstülüğüyle taşıyor. çekimler etkileyici, teknik anlamda sanki 2000li yıllardan bir film izliyorsunuz, hatta burası ya başka bir planet (geniş açı çekimler sayesinde), ya da bir maket…

çok merak ettiğimiz bir film vardı, dün akşam izlemeyi başardık: yine pasolini’den teorema. 1968 yapımı film tam bir gizem kumkuması. anne, baba, bir kız, bir erkek iki çocuktan oluşan bir ailenin evindeyiz. zengin olduğu her halinden belli olan aileye evde yaptıkları bir parti sırasında gizemli bir adam dahil oluyor ve varlığını sorgusuz sualsiz, hatta bir…

italyanlar’ın biz türkler gibi aşırı duygusal, duygularını ortaya koymaktan ve onlara göre hareket etmekten sakınmayan insanlar olduğunu düşünürüm hep. belki de bu yüzden yabancılarla dolu büyük bir grup içinde italyanlar’la anlaşmak, yakınlaşmak hep daha kolay gelir, kendimi bir anda onların yamacında bulurum. yüksek sesle konuşurlar, tıpkı bizim gibi. bağırıp çağırır, her yeri çınlatan kahkahalar atar,…