Günlerin Köpüğü

Yazar: Y.

  • Yirmi beş yıl sonra Varlık dergisinde olmak

    ,

    2024’ü kapatmaya birkaç gün kala aylardır beklediğim haber posta kutuma düştü. Üç öykümle Varlık dergisinin Ocak 2025 sayısındayım. Varlık’ta Sen isimli ilk öyküm Necati Tosuner seçkisi kapsamında Haziran 1999 sayısında yayımlanmıştı. Annemlerle akşam yemeğine oturmuşken gelen telefonla almıştım haberi. 17 yaşındaydım. O yaz yerimde duramamış ve okuyup yazmaktan başka pek bir şey yapmamıştım. Yaz sonu…

    Written by

    Y.

  • Sanat sanat için mi… Yoksa selfie için mi?

    ,

    Ne soru ama! Selfie=halk diye bir genellemeyi de buracığa sıkıştırırsak tamam oluruz bence. Gelelim bu soru nereden çıktı şimdi konusuna… İstanbul Modern’in Galataport’taki yeni ve müthiş havalı yeni binasında Haziran ayından beridir Olafur Eliasson’un Senin Beklenmedik Karşılaşman başlıklı sergisi var (halen görmediyseniz sergi 9 Şubat’a kadar sürüyor bu arada). İstanbul Modern sergilerini yeni binaya geçtiğinden…

    Written by

    Y.

  • On bir paragrafta 2024 wrapped

    Ocak ayında ofisi taşımaktansa kapatmaya karar verdik. Ofisi boşaltma, çok sevdiğimiz çalışanlarımızla yolları ayırma çalışmaları başladı. Duygusal olarak yoğun bir dönemdi. En çok ofisi, ışığı çok seven dev saksı bitkilerine üzüldüm. Dağıtabildiğim kadar dağıttım, taşıyabildiğim kadar eve taşıdım. Ben onları seven tek kişiydim sanki, bensiz öksüz kalacaklarına, öleceklerine emindim. Sormaktan bile korktum benden sonra ne…

    Written by

    Y.

  • 60. Venedik Bienali’nin Ardından

    ,

    On üç yıl sonra Viyana’yı yazdığıma göre yedi yıl sonra Venedik’i de yazmam şart dedim ve oturdum klavyenin başına. Venedik’e yolum bir kez daha bienal için düştü ve iyi ki düştü. Üstelik bu Venedik seyahati yıllar sonra bir “kız arkadaş”la yaptığım ilk seyahat olduğu için de anlamlı. Yıllarca ülke ülke, turne turne gezdiğimiz Filiz’le bu…

    Written by

    Y.

  • Dede, Şişman ve Prensesle Hayat / Kedilerimle Yatma Rutini

    Havalar soğumaya başladığında, kaloriferlerin henüz yanmadığı o ara mevsimde hemen hemen her sabah yatakta üç kedi tarafından çarmıha gerilmiş halde uyanıyorum. Bir tanesi (en yaşlı ve erkek olan) yüzüme, boynuma yakın bir yerde, mümkünse yorganın içinde; diğer ikisi (“kızlar” diyebiliriz kendilerine) iki bacağımın arasında ya da etrafında. Normalde sırt üstü uyumam ama beni bir şekilde…

    Written by

    Y.