güvercin

en sevdiğin mevsim, en sevdiğin havalar. istanbul’un kara hasret bölgesi taksim’de yaşasan da arada bir açan güneş, kuru, hafif gri ve buz gibi hava içindeki sokağa çıkma isteğini artırıyor. hani bazıları güneşli yaz günlerinde sokaklara dökülüp soğuk biralarda boğulmak ister ya, sen de boynunu kat kat sarıp, ellerinde sıcak eldivenler ısınmaya çalışan sokak köpeklerini, sevmen için başını yukarı uzatıp duran sokak kedilerini izlemeyi, bir bardak kırmız şarap eşliğinde gündüz düşlerine dalmayı sevenlerdensin.

peki yapabiliyor musun?
hayır.

bir ofise, çok hain olmasa da ofis saatlerine mahkum olanlardansın bir süredir. iş olsa ayrı yakınma, olmasa ayrı yakınma am sende de! hayatın yepyeni bir sayfası önünde tüm gizemleriyle açılırken sen de umudunu, hevesini kaybetmeden adapte olmaya çalışıyorsun. “her işte bir hayır vardır” yerine “öğrenmenin sonu yok”, “işleyen demir ışıldar” diyorsun, ne de olsa daha hoş, daha ilerici. sonra aynılıklardan, küçük cemiyetlerden ne kadar sıkıldığın da aşikar. bu kadar az insan nasıl bu kadar çok kuyu kazabiliyor, nasıl bu kadar büyük hırslar üretebiliyor şaşırıyordun, şimdi bir adım uzağındasın. izleyici olmak için doğmuşsun belki. ya da dinleyici olmak için. herkes hareket ederse kim durup izleyecek, dinleyecek, yorumlayacak? sen yapmaya gönüllüsün. oluğun kenarına tünemiş, metrelerce aşağıda geçip gidenleri mi, yoksa hemen üstündeki gökyüzündeki hareketi mi izlediği belirsiz olan şu güvercin kadar küçük, muğlak ve, bir ihtimal, hoşsun.