homo novus – riga / 4

bir lone twin var, bir de lone twin theatre. biri iki kişilik, gregg whelan ve gary winters’tan oluşuyor, dünyayı geziyor, meydanlarda, köprülerde, tiyatrolarda insanları biraraya getiren performanslar yapıyorlar. diğeriyse, yani lone twin theatre, tam bir tiyatro topluluğu. benim şansıma ikisini de yakından tanıma fırsatı düştü riga’da.
nine years gregg ve gary’nin lone twin’deki dokuz yıllık birlikteliklerini lecture-performance şeklinde anlattıkları bir performans. fotoğraflar üstünden ilerliyor daha çok. “look at me. take a great big look at me. do i look happy? is this happiness? this isn’t happiness. this, my friend, is shittiness.” şeklide başlayan uzun monologun bölümler arasında okunduğu nine years izlerken “bu ne ki şimdi?” duygusunu uyandırmasına rağmen (nasıl ki asıl performansı izlemek varken videosuna bakmak iç sıkıcıysa), aklımdan çıkmayan monolog sahnesiyle riga’da izleyebildiğim etkileyici iki işten biri oldu (ilki quizoola! sanırım). metinlerle oynamaları, kendi dünyalarını melville’in moby dick‘i gibi kült eserlerle birleştirmeleri iyiydi. ingiliz dilinin ne kadar yüce olabileceğini, belki de hepimiz onu fazlasıyla çat pat konuştuğumuz için, çok kolay unutuyoruz. lone twin’in nine years monologu ve ten journeys to a place where nothing happens‘ta sahneye gelen ve hediye dağıtmak için şiir okunmasını bekleyen noel baba’nın isteğine bir yeats şiiriyle cevap veren ve dilin armonisini iyice hissetmemizi sağlayan ingiliz adam bana uzak bir ülkede büyük ziyafetler çektirdiler.