bazen kontrolü kaybetmek gerek

uzun zaman önce garajistanbul’da prömiyer yapmış, sonrasında ortalıktan kaybolmuş bir çalışma, kontrol. mekansızlık mı sebep, yoksa garajistanbul’un çevresiyle ipleri koparma çalışmasının başarılı bir ayağı mı bilmiyorum. çıplak ayaklar stüdyosunda gösteriler düzenlemeye başlamasa daha uzun zaman göremezdik herhalde kontrol‘ü. iplerle tavana bağlı bir tek dansçının 40 dakika boyunca bir keman eşliğinde hareket etmesi üzerine kurulu olan kontrol‘de aslı öztürk’e uçuş efektleri konusunda cihan kuşçu yardım ediyor.

aslı öztürk çok kuvvetli bir dansçı olsa da, ne yazık ki, kontrol‘de kendini bu iplere bağlayarak pek iyi etmiyor. öztürk’ü taşıyan sistem raylarla yanlara doğru hareket edemediğinden, sahnenin sadece orta noktası kullanılabiliyor bütün eser boyunca. sadece sahne kullanımını değil varyasyonları da etkiliyor bu hareket edememezlik durumu. aslı’nın ipler üzerindeki kontrolünden çok, iplerin aslı ve tüm eser üzerindeki baskın kontrolünden söz edilebiliyor bunun sonucu olarak. dünyanın en yaratıcı dansçısı da olsanız, hareket kabiliyetiniz bu kadar sınırlanmışken harikalar yaratamazsınız herhalde. hele ki bu kadar bedene dayanan bir çalışmanın içine girmişseniz. öztürk’ün canlı keman ile birlikte yaratmaya çalıştığı büyülü ortam bir süre sonra, başka hiçbir şey olmadığı için, bana kapana kısılmışlık hissi verdi. o iplerin ucunda sadece kolundan bacağından çekince oynayan, dönen, itaatkar bir kukla-insan değil, belki konuşan, kendiyle dalga geçen, kurtulmaya çalışan, karşı koyan bir İNSAN görmek istedim. 

eserin son bölümlerinde kendi projeksiyonuyla da (eş zamanlı olmayan gölgesiyle yani) oynamaya başlayan aslı, ortamı hareketlendirmeyi başardı. 

izlenesi olduğu kesin bir iş kontrol. sadece çok iyi bir dansçıyı görmek için bile gidilesi. ama bu çok iyi dansçı neden kendini böyle bir hareketsizliğe kurban eder? mekanizma üstüne biraz daha çalışıp, sahnenin yanlarını da kullanacak şekilde yeni düzenlemeler yapılıp, ya da bu çok maliyetliyse sadece giriş-çıkışlarla, müziksizlikle, dansçının kendi sesiyle ve duruşuyla oynanarak yepyeni bir yere götürülebilecek bir çalışma. ama tabii bütün bunlardan sonra kontrol kontrolden çıkar, bambaşka bir koreografi olur. denemekten zarar gelmez, değil mi?