şarkı söylerken olanlar

dün gece teknik aksaklıkların biçimlendirdiği bir 1:songs izledik iDANS kapsamında.
nicole beutler’in ilk izlediğimden beri aklımdan çıkmayan etkileyici ve samimi işi, maalesef açılması unutulan mikrofonlara kurban gitti. üstelik provadan sonra bir mikrofon neden kapatılır,onu bile anlamak imkansız. buna rağmen sahnedeki sanja mitrovic’in durumu çok iyi kurtardığını düşünüyordum ki, çıkışta “çok kötü oldu teknik aksaklıklar” derken, “aksaklık mıydı onlar?!” diye soranlar oldu. maalesef dün geceki seyirci aksaklık olmadığında nasıl daha da güçlü ve enerji dolu bir performans olduğunu göremedi, yine eldekiyle yetindi. umarım bu gece aynı şeyler yaşanmaz. bir de tabii keşke çeviri olsaydı, keşke sanja’nın söylediklerini, nicole’un ifade etmek istediklerini herkes anlasaydı. belki performansın içeriğinin anlaşılmamasından, belki sanja’nın enerjisinin aksaklıklar nedeniyle düşmesinden, seyirci, biraz kopmuş gibi geldi bana sahneden. ilk izlediğimde seyirci koltuklarında şarkı söyleyen, parmak şıklatanlar olduğunu hatırlıyorum, dün gece ise koltuklarından öylece oturan, edilgen izleyicilikten bir üst boyuta bir türlü geçemeyen bir güruh vardı. hele bir de çıkışta “biraz uzundu sanki. neden daha kısa ve öz yapmazlar şu işleri?!” gibi sözler eden istanbullu dansçı-koreograflara ne cevap vermeli bilemiyorum. sanırım ilahi adalet oturtup kendi yaptıkları işleri izletmek olacaktır.

sanja mitrovic 20 ekim çarşamba kendi oyunu olan will you ever be happy again? ile aynı sahnede olacak. sırbistan’a, savaşa, insan hayatına içeriden, naif bir gözle bakan oyunu merakla bekliyorum.