Jeanne Moreau gibi sokaklarda volta atıyor olurdum… Arka planda da, kafamın içinde ya da kulaklıklarımda mutlaka Miles Davis’in Ascenseur pour l’Echafaud filmine yaptığı müzikler çalardı. Bu dağ başının en kötü yanı insanın ne yana yürüyeceğini bilememesi. Şehir hayatının ne gürültüsünü, ne kalabalığını, ne de karmaşasını, sadece uzun, avare yürüyüşlerini özledim.
Şimdi İstanbul’da olsam…
Comments
“Şimdi İstanbul’da olsam…” için 2 cevap
-
Sana yasak bir yataktan yeni çıkıp, arsızca mutlu kendini sokaklara vurmanın dayanılmaz hafifliği… :)
-
Ya da ulaşamadığın sevgilini düşünerek sokaklarda ağır ağır ve düşünceli yürümek…
Günlerin Köpüğü 
Yorum Yapın