bergen uluslararası film festivali süre olarak film ekimi’yle aynı uzunlukta olsa da, program oldukça kalabalık/zengin. şansıma orada olduğum ikinci gece 22:45 seansında herzog’un son filmi cave of forgotten dreams çıkıyor. 3d bir herzog filmi, merak içindeyim, geç başlamasına, yorgun olmama aldırmayıp 80 nok’luk bilet parasını ödeyip rayban tarzı gözlüklerimi takıyor, bir herzog belgeselinin kollarına atıyorum kendimi. hayatımda ilk defa kocaman bir sinema dolusu insanla, çıt çıkmadan, geç girenler olmadan huzurlu bir festival filmi izliyorum. üstelik 3d olması, ünlü bir yönetmenin son filmi olması bilet fiyatlarında herhangi bir fark yaratmıyor.
ne yalan söyleyeyim, belgeseli izlerken gördüklerimin gerçek olduğuna inanmamıştım ve bu yazıyı yazmaya başlayana kadar izlediğimin tıpkı woody allen’ın zelig filmi gibi bir kurmaca-belgesel olduğunu sanıyordum. dünyanın en eski sanat eserlerinin güney fransa’da 1994 yılında bir mağarada (chauvet) keşfedilmesi, fransız hükümeti’nin mağarayı ziyarete kapaması ve özel izinle herzog’a açması, araştırma için içeri giren tarihçiler, arkeologlar, parfümcüler (!) ve daha türlü türlü araştırmacılar filmi izlerken öyle tuhaf ve komik şeylerden bahsediyorlardı ki, mağara gerçek olsa bile herzog’un bu gerçekliği garip karakterler ve hikayelerle süslendiği hissine kapılmıştım. yanılmışım, hem de çok fena yanılmışım! cave of forgotten dreams anlattığı her şey gerçek olan, gerçek bir belgeselmiş. özellikle sonunda timsahlarla ilgili bir bölüm var ki, düşündükçe – halen – inanasım gelmiyor. izlerseniz belki hak verirsiniz.
bu arada, bergen’deki üç boyutlu film deneyimim üç boyuta bakışımı oldukça değiştirdi. ya şimdiye kadar izlediğim tek 3d film olan avatar‘ın teknolojisi eskiydi ve o yüzden hissi tam alamamıştım ya da türkiye’de 3d olarak bize sunulan teknoloji kesinlikle kötü. güney fransa’daki chauvet mağaraları’na herzog’un kamerasıyla dalarken kendimi gerçekten de oralarda geziyor, süzülüyor, resimlere yaklaşıyor gibi hissettim. elimi uzatıp dokunabileceğim kadar yakındı her şey. yoksa bunun sebebi norveçliler’in rayban gözlüklere benzeyen kaliteli gözlükleri miydi?
ne olursa olsun bu filmi türkiye’de hiçbir zaman sinemada izleyemeyecek olmamız (belki !f istanbul ya da film festivali programına girer? EDIT: ntv belgesel kuşağı kapsamında 2011 film festivali kapsamında çoktan gösterilmiş, haberim yok!) büyük şanssızlık. nerede bağımsız sinema salonlarımız? nerede bir zamanlar avrupa filmlerini, ana akım dışı filmleri izleme fırsatı bulduğumuz beyoğlu alkazar, kadıköy broadway sinemaları? yanılmıyorsam ikisi de kapalı, atıl bir şekilde bekliyorlar bir köşede. ne yapmalı, nasıl yapmalı da bu sessizliği, bu tekelistanı bozmalı…
Günlerin Köpüğü 
Yorum Yapın